Vanmiddag kwam de vader van Kiki haar halen. Kiki wilde net een cracker eten en vader zei: “We moeten wel snel naar huis”, hij zag dat Kiki toch wel erg graag nog haar cracker wilde eten en vervolgde: “nou vooruit, 1 cracker dan, maar wel snel opeten…” en hij ging naast Kiki zitten. Terwijl ik de andere kinderen hielp met de crackers en ondertussen aan het kletsen was pakte vader zijn mobieltje en begon te ‘werken’ op zijn telefoon. Hij sloot zichzelf volledig af voor Kiki en dus ook voor de rest van de groep. Als een kind (of medewerker) dat zou doen zou er direct geroepen worden door de hele groep: “Dat mag niet!” Maar nu wordt het goed gevonden. Ook ik als invaller en de vaste medewerker lieten het gebeuren en zeiden er niets van. Toen Kiki klaar was stopte vader zijn mobieltje weer in zijn zak, zei gedag (dat wel 😉 ), nam Kiki mee en ze gingen naar huis.
Nog een voorbeeld van een paar weken geleden: Max was super blij, want hij zag zijn moeder aankomen. Hij werd snel opgehaald en begon direct enthousiast te vertellen over alles wat hij geknutseld en gedaan had. Op het moment van ophalen was moeder even blij, was er even contact en vond ze het fijn haar zoon te zien. “We moeten snel gaan”, zei ze tegen Max. Hij deed zijn jas en schoenen aan en moeder nam hem aan de hand mee naar buiten. Gedag zeggen deed ze niet meer? Ze pakte haar telefoon en in de ene hand nam ze Max mee, in de andere hand hield ze haar telefoon vast waar ze druk mee aan het bellen was, terwijl ze naar de auto liep. Naast mij hoorde ik de vaste medewerkster zeggen: “Zo gaat het elke dag…”
Dit zijn maar twee voorbeelden van dingen die veel mensen een normaal gezicht vinden. Situaties die ik bijna dagelijks meemaak. Maar dat is toch helemaal niet normaal? Die telefoon is toch alleen maar een hulpmiddel? Als je op die telefoon zit ben je er niet voor je omgeving. Ben je er dus niet voor je kind! Wist je dat negeren van een medemens een ernstige vorm van mishandeling is? Zelfs hechtingsproblemen kan veroorzaken? Nou ja, dat zijn dus echte problemen, en ik maak me er soms echt boos over, want ik zie steeds meer ouders die hun kinderen op die manier gewoon volledig negeren. Vaak krijgen de kinderen dan later ook nog eens te horen dat zij teveel op hun telefoon zouden zitten en stellen ouders restricties in voor schermtijden, die ze zichzelf niet geven. Logisch toch dat kinderen dan in opstand komen? 😉
Mijn tip: Zullen we onze telefoon gewoon eens wat vaker uitzetten als we met onze kinderen samen zijn? Als ouder houd je van je kind. Dan wil je hem of haar toch liefde, aandacht en ook tijd geven? Samen leuke dingen doen? Dan kan alles op die telefoon wel wachten op een ander moment! De tijd samen met je kind gaat al snel genoeg voorbij. Ik ben ervaringsdeskundige. 🙂 Zonde als je daar te laat achter komt. Geniet er lekker samen van!
Veel plezier samen!