Verbinding
Vaak krijg ik als coach de vraag wat iemand kan doen om ‘woede’, ‘angst’ of ‘verdriet’ op te lossen. Het eerste wat ik dan ‘moet’ zeggen is dat ik nooit het juiste antwoord heb. Werken met mensen betekent voor mij dat een oplossing nooit kant en klaar uit een boekje, of uit een onderzoek kan komen. Natuurlijk kunnen interventies helpen, maar 1 + 1 = nooit 2 als je met mensen en emoties ‘werkt’. Waar de ene mens boos wordt bij een ‘oplossing’, kan de ander er juist baat bij hebben. Dat doe je dus altijd samen, in verbinding met elkaar. Zodra die verbinding er niet (meer) is, zal je altijd eerst daaraan ‘moeten’ werken. Verbinding maken is voor mij iets samen doen. Elkaar anders of beter leren kennen. Dat is dus niet ‘samen’ naar het park, zodat ‘kind’ kan spelen en ‘ouder’ zichzelf kan buitensluiten op zijn of haar mobieltje (zoals ik het vaak zie gebeuren). Echt in verbinding met elkaar zijn vind ik samen schommelen, samen van de glijbaan, samen tikkertje doen, samen eten, samen kletsen tijdens de activiteit, samen lachen, samen huilen. En dat kost liefde, aandacht en tijd…
Tijd
Brene Brown (2019) geeft aan dat ’tijd’ het grootste bezit is wat een mens heeft. Daar valt natuurlijk over te discussiëren , maar ik vind wel dat ze een goed punt heeft, want tijd hebben we altijd maar 1 keer. Dus hoe kunnen we daar respectvol mee omgaan? Telkens weer zie ik dat veel mensen tijd besteden aan dingen die ze helemaal niet leuk vinden (werken voor geld, leren voor later) en dat we als mens met heel ons hart tijd willen steken in ons gezin, in ons (eigen) leven (kinderen, vakantie, hobby’s), maar dat dit vaak niet in balans is. Zelf ben ik bewust drie dagen gaan werken, zodat ik twee dagen volledig papa kon zijn. Mijn partner werkte ook drie dagen, en zo konden we echt tijd geven aan ons grootste bezit (gezin, elkaar). Ondanks de maatschappelijke weerstand, die we echt wel hebben ervaren in onze ‘carrière’, hebben we door onze keuze tijd gecreëerd en daarmee hadden we goud in onze handen, terwijl we minder geld hadden per maand. Het zoeken naar die balans zal per mens, per gezin, per situatie anders zijn. Ik weet dat er veel mensen zijn die dit graag zouden willen, maar door een enorme hypotheek, verwachtingen op het werk, of andere verplichtingen, niet kunnen. Tijd samen kan natuurlijk ook 4 weken naar Miami zijn en als dat hetzelfde voelt als mijn keuze kan ik alleen maar achter staan, ook al is het anders dan ik zelf zou kiezen. Maar het heeft in mijn ogen altijd met tijd te maken en natuurlijk met ruimte…
Ruimte
Nu ik erover nadenk vind ik ‘ruimte’ een vaag begrip. Tijd kan ik me nog enigszins iets bij voorstellen, ruimte is in mijn gedachte ‘leeg’. En toch denk ik dat juist de combinatie tijd EN ruimte zo zinvol is om te gebruiken. Ruimte voor jezelf, om af en toe even stil te staan en te kijken welke behoeftes jij hebt, welke behoeftes de mensen om je heen hebben en of die behoeftes nog in verbinding zijn met elkaar. Mensen hebben af en toe tijd nodig voor zichzelf. Sommige mensen willen dan juist even helemaal alleen zijn, anderen willen dan juist op een andere (gezellige) manier bij elkaar zijn. Ook die behoefte is per mens verschillend. Telkens weer hebben we die ruimte nodig. Ik denk dat we alleen met die tijd en ruimte in verbinding liefde aan onszelf en daardoor ook aan de ander kunnen geven. Telkens weer merk ik dat ik mezelf wel eens vergeet. Mezelf wegcijfer voor de ander. Maar dat is dus niet respectvol naar mij. Ook ik heb tijd en ruimte nodig. Hoe kan ik anders tijd en ruimte geven aan een ander? Voorbeeld: Ik zit op dit moment goed in mijn vel. Dat betekent zeker niet dat alles goed gaat, maar dat ik al mijn emoties mag laten zijn en op die manier anderen kan en wil helpen met het omgaan met hun eigen emoties. Gisteren had ik een jongen in de klas (ik ben ook meester) die een enorme woede-aanval kreeg. Ik kon het me goed voorstellen, ook omdat ik als kind regelmatig dergelijke aanvallen had, en er was iets stuk gegaan wat voor hem van waarde was. Een paar maanden geleden was hij waarschijnlijk gewelddadig geworden naar zijn klasgenootjes. Nu koos hij ervoor om weg te lopen. Geweldige keuze dus in dit geval, bij deze jongen. Voor hem geldt: eerst even laten gaan, zodat de boosheid langzaam minder kan worden. Ik liep achter hem aan, zag dat hij dat niet wilde, en hield toen een grote afstand tussen hem en mij, maar ik bleef wel zichtbaar. Hij liep een paar honderd meter naar een bankje en ik bleef in de buurt. Pas na tien minuten kreeg ik het gevoel dat ik naast hem kon gaan zitten. Ik liep naar hem toe, en vroeg het hem ook nog even of het goed was dat ik bij hem kwam zitten. Na nog tien minuten, waarin ik alleen maar had aangegeven dat ik zijn woede begreep en samen met hem besprak wat we zouden gaan doen, wilde hij ineens toch weer naar de klas en is het de rest van de dag super goed gegaan. Ik gaf hem de tijd (gelukkig had ik de luxe dat er een Spaanse docent in de groep was) en de ruimte (ik bleef in verbinding, maar liet hem vrij met zijn emoties) en in dit geval liep dat goed af. In precies een dergelijke situatie heb ik ook al eens meegemaakt dat het niet goed ging. Dat ik ervoor koos, ivm veiligheid, het kind vast te pakken en zo tot rust te krijgen. Dat was toen niet de goede ‘oplossing’, maar ik wist echt niet hoe ik het anders moest doen, en nog weet ik dat niet, anders dan met de hele groep het ‘boze’ kind verlaten. Maar dan kan ik dat ‘boze’ kind niet meer beschermen tegen zichzelf. Dat blijven lastige keuzes, die je als opvoeder dagelijks ‘moet’ maken. In elke situatie, bij ieder mens, is het net weer anders. En dat vind ik gelijk ook zo mooi! Want het is nooit hetzelfde en vanuit de verbinding ben je samen telkens weer op zoek naar wat passend is in deze situatie. Als alle emoties mogen bestaan (en ik vind ook echt dat dat mag) is het telkens weer met elkaar zoeken hoe je dan samen kan en mag leven. Ik denk dat vanuit verbinding onze tijd en ruimte aan elkaar geven daar een hele mooie ‘oplossing’ voor kan zijn.