Afgelopen maandag was ik in gesprek met Barend. Barend was vol van zijn grote idool waar hij aanstaande zaterdag naartoe zou gaan. Hij viel bijna van zijn stoel van enthousiasme en met een blije glimlach vertelde hij van alles over André Rieu. “En ik speel nu ook viool, al 4 jaar!”, gaf hij aan. Dus ik vroeg hem:”Zou je dan ook in het orkest van André willen spelen?” Barend keek me even aan en zei toen: “Ik wil zijn orkest overnemen!” “Wauw”, zei ik “dat zou super zijn!” Hij viel even stil, lachte toen weer en zei toen: “Alleen zijn de orkestleden dan wel stokoud als ik het heb overgenomen…”
’s Avonds dacht ik na over dit verhaal van Barend en besefte ik me hoe ik zelf ben de laatste jaren ben gegroeid. Een paar jaar geleden zou ik in deze situatie gelachen hebben, omdat Barend toen in mijn ogen vanuit zijn ‘kinderlijkheid’ dromen heeft die niet realistisch zouden zijn. Ik zou hem misschien zelfs gezegd hebben dat hij dat niet zou kunnen. En nu denk ik: Natuurlijk kan hij dit. Waarom niet? Mijn rol als opvoeder vind ik die van ondersteuner om dromen te kunnen leven. Dat neem je altijd serieus, wat die droom ook is! Vanuit die droom ontstaat in mijn ogen intrinsieke motivatie. De motivatie om te leren lezen, te rekenen, samen te werken, netwerken in te zetten, andere kennis en vaardigheden te willen leren kennen en kunnen (zoals viool spelen, overigens geen onderdeel op ons verplichte curriculum?).
Met mijn levenservaring weet ik dat het pad van Barend vol met beren en drempels ligt die hij waarschijnlijk ook gaat tegenkomen. Wat heeft Barend dan nodig? Ik denk niet dat ik hem help door één van die drempels of beren voor zijn voeten te gooien door te zeggen “dat kan je niet” of “dat lukt toch niet” of “dat is niet realistisch”. Ik denk dat hij mij als opvoeder/medemens nodig heeft om hem te ondersteunen in alle situaties. Er ‘gewoon’ helemaal voor hem te zijn als hij het nodig heeft. In goede, en zeker ook in rot situaties. En hem te helpen om zijn droom weer helder te krijgen, zonder beren en drempels. En omdat ik nu echt geloof dat hij het zou kunnen (sorry André, maar de volgende generatie komt eraan 🙂 ) voelt Barend dat natuurlijk haarfijn aan en droomt hij door, waarin hij ineens heeeeeeeel veel oude mannen en vrouwen in zijn orkest ziet zitten… 🙂
Veel succes met het leven van je dromen Barend! Ik hoop ooit jouw orkest te zien spelen!